سکوووووووووت
وقتایی که بدی، بزا همش بمونه واسه خودت، کسی رو شریک حال بدت نکن، همش همین!
"مگه نمی شنوی مردم چی میگن تا کی میخوای به کارات ادامه بدی؟!"
" خیلی سرده،
این رفتار توئه که سرده، هوای این خونه، دستام بی تو خیلی سرده... بخدا من دیگه نمیتونم میدونی تنها جای گرم اینجا که با من غریبست بغل توئه"
دستام قفل و زیر چونم، خیره شدم به گوشه ی میز و تنها چیزی که یادمه و حواسم هست نفس کشیدنه، همیشه این موقع ها یه چیزی تو فکرم بوده که همش باهاش کلنجار میرفتم، انقد تو رویا و تخیلم که هیچی نمی فهمم و صدای هیشکی رو نمی شنوم، ولی ایندفعه فرق میکرد؛ ینی هربار با دفعه ی قبل فرق میکنه، حواسم تو جمع نبود، اما فکرمم جایی نبود"
" شاید کلا هنگم"
"چایی پشت چایی، سردرد پشت سردرد و همش سکوووووت، تنها تو یه اتاق تاریک، منم و یه بغض و یه دنیا نوشته، نوشته هایی که از حالم از همشون بهم میخوره، و بغضی که تمام فریاد های بلند جمع شدن تا اسمش شده بغض ...که آخرش یا قورتش میدی یا با چندتا اشک تموم میشه یا تا اخرش همونجا میمونه و همش خفت میکنه"
هر چی میگم حالم بده تو اوج مسئولیت پذیری روانشناسیشون گل میکنه و ...."گلم اول باید خودتو بشناسی تا بعد بتونی دلیل ناراحتی هاتو پیدا کنی" نمیدونم شاید هنوز خودمو نشناختم ...ولی من همه ی اینارو میدونم، اصن گاهی به حرفات احتیاجی ندارم، بس کن لطفا، برا یبارم که شده بغلم کن، برا یبارم که شده بزا من حرف بزنم و تو گوش کن، بخدا شاید اینجوری خیلی بهتر از اینی که هستم باشم ....خیلی بهتر!
